Yusuf'un Hikayesi - Gelişme 10

Danışmadaki serinkanlı zayıf kız, bizim telaşımızdan çok uzakta bir yerde yaşıyor gibiydi. Sanki bizGüneş'te cayır cayır yanıyormuşuz da o bize Venüs'ten bakıp 'Hmmm anlıyorum, demek yanıyorsunuz.' diyordu. Kendimi tutamadım, bağırdım.
​
'Pardon ama küçük bir çocuğa ulaşmamız gerekiyor, üstelik burnu kırık, üstelik yalnız, büyük bir ihtimalle de korkuyor! Acaba yanına hızla gitmemiz için yardım edecek misiniz yoksa ben buraları al aşağı mı edeyim?'
​
Önce Natali, sonra danışmadaki kız ve sonra da oradan gelip geçenler bana şöyle bir baktı. Ben de onlara baktım... Danışmadaki kız, serinkanlılığını bozmadan cevap verdi. 'Hanımefendi, al aşağı etmenize gerek yok, diğer hanıma acile giden yeri söyledim. Size de söyleyebilirim, buradan dümdüz yürüdüğünüzde bir dakika sonra acil bölümünde olacaksınız.'

Danışmadaki çelimsiz kıza bir süre daha bakmayı sürdürdüm. Ancak gelip geçenler bana artık bakmıyordu. Kabalığımı örtme gereği duymadan arsız bir şekilde önce başımı sonra gövdemin geri kalanını tarif edilen yöne çevirip yürümeye başladım.

Natali ile birlikte yürüyorduk. Yanaklarından akan yaşları silme tenezzülünde bulunmuyordu. Bu durum ona ayrı bir güzellik katıyordu. Sahiden de ne güzel bir kadındı bu Natali...

Arada bir bana baktığı da oluyordu. Bilmem hakkında düşündüklerimi de görüyor muydu? Ama hiçbirinin bir önemi yokmuş gibi o bakışları görmezden gelip yürümeye devam ediyordum. Bu kadar gerginliğe gerçekten ihtiyacımız var mıydı, düşünüyordum. Fakat içinden çıkamıyordum.

Ne gerek vardı, diyordum içimden...
Sonra, demek ki gerek varmış diyordum.

İçimdeki his ise her geçen saniye daha da kötüleşiyordu. Sanki mağaranın içine doğru yürüyordum ve orada beni heybetli bir ayı bekliyordu.

Yusuf'un yanına gitmemizle Natali'nin ona doğru atılması bir oldu. Bu kadın, bu çocuğu ne kadar çok seviyordu böyle!

Fakat Yusuf için aynı şeyi söylemek mümkün değildi. Sabahki umursamazlığı yine üzerindeydi. Tek fark, burnundaki bandajdı...