15 Yaşım

Eskiden sevmezdim kendimi anne

Çekilirdim  odamın sessizliğine

Kalemim, defterim

Yazardım, yazardım kendimi anne

Kendimi, kendime yazardım, yazdıklarımı bir ben bilirdim

Sevimli bir çoçuk mu olamadım anne?

Hiç mi sevmediler beni?

Çocukluğumu hatırlamıyorum hiç 

Arabam, bilyem, uçurtmam olmadı benim

On beşinde kalabalık bir şehrin kucağında 

Büyüdüm  anne

Ama zordu sensizlikte, şefkatli kolların 

Zor bir ömrün faturasını öde öde bitmedi

Şimdi bilyem de uçurtmam da arabam da var

Aşklarım da oldu aşık olduğumu sandıklarım da 

Seviyorum dediklerim de

Güvendiklerim de inandıklarım da oldu

Ama en çok onlar kırdı beni 

Şimdi yaşadıklarıma da kader işte şans

Her insan kaderini kendi belirler 

Ve kaderini yaşar

Rızıkla kaderi karıştırdık

Şimdi daha çok seviyorum kendimi anne

Biliyor musun  sevimli bir çoçuk yüzüyüm

şimdi

Seni eskisinden de daha çok seviyorum

anne