4. Peron

yağmurlu bir akşamüstü yıkılır üzerine şehir

paslı köprülerde çınlayan ayak sesleri bizim

gözlerin, ölümle yaşam arasındaki perde

açıldıkça bir uçurum gibi derinleşir

ayrılığın geceye bıraktığı sis dağılır

kapanmayan yaraların sızısı ağır gelir

zamana direnen tüm hatıralar ve

peronlarda unutulmuş tüm bavullar buna dahildir

dağın yamaçlarından çiçekli vadilere uzanır ömür

ayrılığın meçhul dağlarına gölge düşüren gözlerindir

sanki serin akarsuların altında çokça yeşil bir orman

işte aşk orada gizlenmektedir

her baktığımda duyarım

içimde çağlayan o sonsuz daveti

aşk, celladına gülümseyen bir mahpus gibidir