77

bir duvar saatinin boğazında düğümlendi saniyeler

öksürttüm

zaman tıkır tıkır söktü kendini

vida başlarında parmak izlerim

zaman dediğin iki kardeş kavgası

barışınca gün bitiyor

belki de biz kumdan kalelerimizi çok ciddiye aldık

insan kendi kendine sarılamıyor

ama kendi kendine çok güzel darılır

yağmura selam yalnızlığa dostluk

geçmişe teşekkür etmeden varamıyor insan yolun sonuna

söyle gökkubbemin ışıl ışıl yıldızı

doğru mu imanla kardeş yoksa hepsi mi sahtekar

kimse doğruyu anlatmadı

doğru, yağmurda eriyen mürekkepmiş

geri döneceksen başka kapı seç

temizlenmek kirinden utanmakla başlar

dünya dönerse dönsün ben düzelttim çizgimi

kanatlarımı kesmem uçmak için

gün dediğin bir kabahat üstü örtük altı kir

kader diye taktıkları kelepçe bile paslanır

düz olan her şeyin bir gün yine kırılacağını bilirim

bilirim bir gün kimsesiz kalırım

yalnızlık gittikçe daralır

gelmeyeni beklemek geleni ağırlamaktan ağır

mutluluk kimseden ödünç alınmaz

ödünç alınan hiçbir şey tam yerine dönmüyor

beni çözen şifre yok

her versiyonumla uzlaştım

ne çok büyüdü suskunluk ne çok küçüldü sebebim

bazı ihtiyaçlar utangaçtır konuşmadan tamamlanır

ağzımın payını gözlerime bıraktım

gözler bazı borçları faizsiz kapatır

azlığın sesi çoğaldı içimde

sustukça büyüdü uykusuzluğun tramvayı

bazı mesajlar geç kalmak için yazılır

okununca değil beklenince tamamlanır

bırak yarın yağmur yağsın

yağmur bazen uygun fiyatlı sevinç getirir

bazen de taksitli yalnızlık