Ablagül

(Semran Dinçel'e)




onun yeri ayrıydı
kollarıma gül ısıran ablalardan
o yedeğiydi annemizin



ben ilk mektepli ? o İdâdîli
annemizin gönderdiği mektupları
daha hızlı okurdu benden



altı kardeştik biz
o, beş dikenin tek gülü
beş diken bir tutardık
gündüz gül nöbeti



dikenlerinin gülüydü o
rüzgâr estiğinde bizden önce üşür
ve mutlaka ona dokunurdu
yağmurların ilk damlaları



kül rengi kedilerin gezdiği çatımızda
gözyaşları sırça güzelliğinde gece
o, bir başına dinlerdi bülbülünü



olmuştur gizlice saat kulesinde
dikenlerine rağmen
bekleyeninin ellerinde bir gül



kanayan çocukluğuma bastırdığım
gül işlemeli mendilin gergefinde
maharetli elleri



azarlamayarak çoğaltan
özlenen anne sesim



bilmelisin ablagül:



ölmedikçe
diken kopmaz gülünden...