Ağır Hasar Kaydı

bu dünyada bulunmam büyük bir aksilik
kefenimizi giysek de evimize gitsek, bitse kargaşa
ve biliyor musun
kuşlar yere düşmez aslında. onları Allah toplar
onları Allah toplar, insanı insan dağıtır
hiç beklenmeyen yumruktan sol çapraz
kalbime yediğim en sert kroşe; seni tanımak
yine olsa
yine hasarlanmaya razı bir ben
ve kaskosu birkaç ayet, ikindi üstü çay
az biraz olasılıkçı, ahmak biraz.

fazlasıyla şiir var, ne çok şair, ne çok dağılan
Allah bizi de toplasa ya kuşları göğe bırakıp
insan insana ne çok esirgiyor el, ne çok merhamet
bardağıma doldurduğum okyanus
içince içimde çöl oldu, içimde bir sürü sus
sustukça ben ne anlattım, sen ne anladın
zihnimi çivileyen en uzun sorgu,
cevapsız arama.

gözlemi kapatırım utangaç çocuklar gibi
zarif bir oğul değilim aşka karşı maalesef
düştümse, sen bana bakmadın diye
açık delil
ve deliliğe nedensellik bu dediğim,
en sevdiği rengi kaybetmiş bir ressamın
hüznünü çizdiği bir tabloyla benzeşik yüzüm,
gittiğim hastanedeki bütün doktorlara sordum
hadi bak bana, bu tıbben mümkün.

ne yapıyorum böyle ben, hiç
en son ne zaman unuttum seni, hiç
en son ne zaman tuttum seni sahi, hiç
gelme dur sen, ben bekliyorum.