Ağzımda Üşürken İsmin

Beni sakın şiir müptelası bir şair gibi görme
Ben aklımı gözlerinde yitirdiğimden beri
Gidip gidip geliyorum
Boğazına aşk tıkanmış dizelere.

Ölüp ölüp dirilmelerime şahittir gökkubbe
Şahittir resimlerden bakan gözlerin
Gözlerimin hıçkırık nöbetlerine

Beni sakın g/ün düşkünü bir isim olarak telaffuz etme
Ben gecelerimin bu suskun seslerinde bile
Şiirler demliyorum aşkın sana benzeyen hüzünleriyle

Geçmiş senelerin birinde
Sen bana aşka yürüyelim dediğinde
Ben seni gözardı etmediğimde başladım
Şiir hükümleriyle kalbimi ellerine vermeye

Şimdi bir şair gibi
Avazım çıktığı kadar şiir döküyorum
Vakitlerin sinesine
Zaman bir efkar bırakıp
Dipnotlar deviriyorum ismimin üşüyen gölgesine

Sırtı yere gelmeyen bir kederle
Gözlerini izliyorum her gece
Her gece bir tenhada buluyorum kendimi
Ve
Öyle çok özlüyorum ki seni...

Derme çatma düşlere gizlenmem kâfi gelmiyor
Ve yetmiyor gece
Seni rüyalarıma getirmeye
Eli kolu bağlı umutlarımla gözlerine yaslanıyorum
Ağzımda üşürken ismin
Zemheriler ekili göğsüme sen basıyorum
Baharı topluyor nefesim

Meczup sesler tıkarken kulaklarımı
Ben seni seviyorumlu şarkılara uğruyorum
Biliyorum
Seni mevsimi kış bir kentin
En ücra sessizliğiyle sevdim

Gücüm yetmedi uğruna ölmeye
Ancak yaşamaya niyetlendim

Ve bil ki,ben senin sesinden şiirler içtim
Her nefesimin şiir d/olması senin yüzünden

Sen şimdi bana 'gözlerimin delisi' ünvanını ver
Başkaları benden zaten şair diye bahseder



(bir zamanlar şairlikti tek hevesim/senden bu yana hevesimden vazgeçtim/gözlerine meylettim ve zamana rağmen bir seni sevdim...)