Ahlar Bulvarı

sen belini büken ağrılar içinde şifa aramaya razısın

razısın katlanılmayan zamanlarda dirençli görünmeye

ben henüz o kadar cesur değilim

bu durgun sular, bu dünyevi şehvetin

dişlerimi sıkan hissinden

bir kez olsun gözlerimi ıskala

devşir ellerimi gecenin karanlığında uluyan

benim ellerim yaldızlı, benim ellerim hilâf

her gece bağrımda

beni boğazlamaya biraz daha yakın

konuşsam cemi cümlemizin ağzı dağılır

konuşabilsem biraz, ağzımı vecdeleyen kelimeleri

yutmak zorunda kalmam

ve bununla titrek kalbinin üstünde bir zara tutulurum

altıda ömrüm kısalır, birinde uzatırım ölümü

yine de etmem şikâyet

fakat sen

sabrımı çekiştirip durursun ne diye

yağlı urganları dolayarak ellerimi intihara sürükleyen

kaba ve çirkin yüzlü yalnızlığımın

beni her defasında alt edişinin ispatısın

geri tep sevgisizlik sınırlarını aşan bu köhne yaratılışı

tüm anıların denize uzanan

yaygın bir gülüş olduğunu hatırla

baştan başlayarak böyle rûberû

yalnız ölüme hak tanınan bu ahlar bulvarında

eski bir kanaviçeydi yüzüm, hatırla

kesilip yastık yüzlerinden işlenecek yerler arardım

nereye dikilsem, ikinci yüz olmanın hırçınlığıyla

apışıp kaldım

bundandır her gece yüzümde kızılcıklar büyür

taze eşelenmiş toprak gibi soluğumda bir orman

beni köksüz bırakmasın

tırpanlasın sevilmesi zor yerlerimi

işitsin boşluğa dağılan hünersiz sesimi

yalan yere edilmiş yeminler gibi

hatırlasın

hatırlanmak ümidini bana veren sendin

sendin bunca telaşenin ortasında

dinleme sevincini yaşatan

dilimi düğümlerinden çözen

ve geceyi ellerimde onaran

ne suçlayan ne de bağışlayan

yalnız herkesler gibi beni aşka çağıran

çağırdıkça yaralayan

meraklısı değilim artık aşkın

yüzükoyun irdelenen işaretlerin

ve boyumca büyütülen hırçınlığın

kumpas gerek beni yücelten övgülere

ve kınamak, yenmesi yasak taşların

üzerinde duran gövdemi

hangi taş acıtır beni bilmem

her biri aklımda dönen

deli fişek karıncalar kadar sinsi

dile gelse de kurutup sakladığım günler

umulamaz rüyalardan başka bir yalan

vakit varken bırak da öpeyim

çocuksu neşemi unutmadan

yoksa bağışlayamaz beni

ne aşk ne arta kalan zaman