Akşam ve Umut

Ne yapsam çoğalır akşam
Bütün yollar içine çıkar
Tükenir kalem tükenir kan
Can tükenir
Ah ne yapsam tükenir akşam

Oysa ne kadar da inatçıydık
Dört elle zamansızlığa tutunurduk
Ne zaman güneş açsa cam parçası
Ne zaman yağmur yağsa bitki olurduk
Ölmeye her ramak kaldığında
Bir kuş cıvıltısıyla yeniden can bulurduk

Şimdi ben bile unuttum sesimin rengini
Gözlerimi attım bir göle
Bakışlarımı ateşe tuttum
Artık ne bir lale ne bir kızıl erguvan
Mevsimleri çoktan unuttum

Bugün kimseyi kucaklamadım
Kimseye kızmadım da...
Bu kendimden kaçmak değil
Kendime kaçmak
Tek bir damla tek bir ses gibi aklıma düşerken yaşamak
Yeniden canlanır mı gövdem
Dallarımda yeni çiçekler açar mı?
Tomurcuk bir gül gibi içimde filizlenirken hayat

Silüetini çiziyorum göklere
Renginle boyuyorum dünyayı
Mevsimim oluyorsun bütün iklimlerde
Küllerim sulara karışıyor
Dalgaların kayalarımın üstünde
Sonra elime açılıyor birden yüzün
Yüzün yıldızlar gibi
İşte yüreğim al diyebilseydim
Anlardın ve hiç gitmezdin değil mi?

Kocaman bir çınar ağacının altında üşüyorum
Bana hırkanı ver
Ey bu ıssız gecelerde içine düştüğüm rüyalarım
Kimseler görmüyor seni ne kadar sevdiğimi
Beni ne kadar sevdiğini kimseler bilmiyor
Sen benim yağmurum
Bitmeyen tufanımsın
Ey bu tenha gecelerde kalbime düşen ay
Öpüyorum resmini
Sen seni öptüm say

Sıyrılsam zamanın korkularından
Aynam deyip göğüne sarılsam
Bir resim çeksem ana ait gülümseyen
Baş ucumda ölene dek saklasam

Ey avare bulut nerededir gün ışığı
Ne zaman sabah olacak
Ne zaman yağacak yağmur?
Söyle doğsun güneş ve hiç batmasın
Güneş onu hep sıcacık tut
Tut ki
Yeniden doğsun umut.