Anlamazsın

ayaklarının altındadır kurduğun dünya
kaygan bir zeminde olduğunu anlamazsın,
anlamazsın yaşanan çelişkiyi
göremediğin maskeler vurur seni

düşüncelerin savrulur dört bir yana
kinlerin,nefretlerin,sevgilerin ve değerlerin
hepsinin toplamı kadardır yalnızlığın
anlamazsın

bunalırsın bir anda,kapılar kapanır yüzüne
karanlık bir dünyada bulursun kendini
gözlerin yağmur bulutlarını toplar kirpiklerine
ağır ağır damlalar oluşur gözlerinde,anlamazsın
içine yağdığında küçük bir çocuk ıslanır içinde

kör bir şehrin karanlık sokaklarında dolaşırsın
ne şehir kör olduğunu bilir,nede sen sokakları
öylesine bir gezintidir zaman gecenin gizeminde
anlamazsın yinede gecelerin gizemini

uzaklarda bir sokak lambası yanar
gidesin gelir birden,gitsende ulaşamazsın

az ileride bir köpek çöpleri karıştırır hızla
duvar kenarında yalnız bir kedi yavrusu
simitçinin sesi duyulur sabahın ilk ışığında
tebessümle bir adam geçer yanından
anlamazsın

oysa ne kadar monotondur her şey
ve gerçekler ne kadar acıdır
güneş yine ilk ışıklarını saçar dünyaya
sen ise hala karanlığında kalırsın
içinde küçük bir çocuk ağlar sessizce
geçde olsa uykusuz gözlerde uyanırsın