Anlamsız Yağmur (Islak Sokağın)

Sokağına ayağımı bastığımda başlardı yağmur,
Yanaklarımdan süzülürken damlalar,
Gözlerimde birikenleride alıp gidiyorlardı.
Sokağına ayak bastığım an kederli dakikalar başlardı,
Yok oluşundan olsa gerek içime yokluğunun sızısı vururdu,
An be an geçerdin aklımın bir köşesinden,
Hatırlamakta istemiyordum ya aslında neyse...

Sokağın da izlerine rastlıyordum bazen,
Duvarların ardıda hep sen vardın,
Kaldırımların üzerinde yürüyen kedi yavruları bile senden kalmıştı,
Her varlık gidişinden sonra senden bir nasip almıştı.

Yağmur ilerleyen saatlerde daha çok bastırmıştı,
Yüzüme ıslaklık daha etkili vurmaya başlamıştı,
Gece duygusallığın daha da ötesine varmıştı,
İzlerini silmeye çalışırcasına yağmur, oda sana esir kalmıştı.

Geride kalmıştı artık sokağın,
Giderken yolunu tuttuğum bilinmezlere,
Arkamı dönüp bir kez daha baktım sokağının yağmurlu havasına,
Değişen hiçbir şey yoktu, hala izlerin, hala yokluğun vardı.

Nihayet gece sabaha vururken,
Arkamda senin anlamsız damlalarla dolu sokağını bırakmıştım,
Önüme sorumsuzluğumu katıp giderkerken,
Hep nedenini çözmeye çalıştığım o anlamsız yağmur geliyordu aklıma,
Anlamsızdı ama neden aklımdaydı, neden damlaları yüzüme şiddetini hissettirircesine vuruyordu,
Bilmediğim birşeyler olmalıydı sokağın adına, o yağmurun o anlamsız yağmurun anlamı neydi?

Ben hep sürgün yaşadım bir sokağına, bir bilinmezlere,
Sürükleyiciydi yokluğun, olmayışın bir bıçaktı sırtımda,
Ezilmeye mecbur bir böcek gibi, çırpınmaya meyilli bir balık...

Avuçlarımda, gözlerimden ve sokağından kalan bir kaç ıslak hatıra,
Şimdi senden geriye acılar, cevabı olmayan sorular,
Ve o anlamsız ama anlamını çözemediğim yağmur kaldı.