Aralıktı

Aralıktı
Ne yağmur, ne kar
Sokak susuzluğa varıyordu
Işıklar soluk, hava soğuk
Bir madenin ölümüne çınlaması
Sarıyordu ürpertileri
Bense bir uçurumdum
Düşüyordum sözlerinden

Aralıktı
Perdeler kapalı
Rüzgar sallıyordu aklımın ücralarını
Bir ses, uyanıp gece yarıları
Geç kalınmış çocukluğumla oynardı
Savururdu sokaklar beni
Yenilmekti yazgımız
Iğırcık vakitlerinde pusulanan
Hep söylenecek bir söz
Boğazımda takılı kalan.
Oysa bir sözüne dirilirdim,
Umut tükense çoktan delirirdim.

Kurtlar ulurdu dağlarında
sis ve ses içinde savrulurdu gece
Şairdim, namluda taşırdım şiirimi
Üşürdü ellerim
Kar geceleri ayandı beyaz
Kurşunlar yağardı yağmur
Alnından vurulurdu poyraz
Son sözüm söylenmeden
Giderdim ardıma bir daha bakmadan
Varlığım silinirdi şehirlerden
Kurtlar ulurdu
Yer gök bir ağıt tuttururdu
Çınlayıp dururdu kulağımda
Borcunu bir gün ödeyeceğim son nefes.

Aralıktı
Çığlık çığlık çırpınırdı anneler
Ateş yürekli, yanardı sürekli
Ne boran çare ne çığ
Baba, nasırdı elleri
Kurumadı mahşere dek
Yüzündeki kanlı çiy

Oyunun adı yaşamaktı
Dünyanın sonu dediler
Öğürdüm tüm kelimeleri
Süreksiz bir merhale içinde
Kıvranıp durdu benliğim,
Düştükçe inleyen sesimden
Bir hoyrat kurtuldu nefesimden:
Borandı dağlar
Canlar gitti canlar
Unutuldu tüm anılar
Al bulandı karlar
Ey dalga, ey rüzgar..

Son demi tadıldı,
Son sözünü söyledi zaman.
Burdan sonra yok bir kapı gidilecek
Ya başa dönülecek
Ya yokluğuna bürünülecek.
Artık şiirler bensiz,
Ben bu çağda sessiz;
İşte ayrıldı et ve tırnak,
Beden ve tin.
Bu son türkü böyle söylenilecek:
Aralıktı,
Karanlıktı
Ve doğmadı güneş!

Sonra pencereler hep kapalı
Aşk yasak
Aynalar silik
İnsan suretleri kırık dökük
Aralıktı...