Aşk

aşk ne ki diyorsun ya

her şeyi sen bilmek
her şeyi sevmektir sebepsiz
kartopu gibi erimek sonra
yırtık ayakkabılı çocuğun elinde

bağbozumudur aklın aşk
firarı kitaplardan kelimelerin
bir dağın başında açan çiçeğin
meydan okumasıdır aleme

biz köylü çocukları pek anlamayız
yontulmuş ruhlara hükmetmeyi
heykelleri sevmeyiz
o yüzden aşk, taşı sevmektir
mermeri sevmektir
minarelerin elinden tutan göğü sevmektir
kırık leblebi lezzetinde
çiğdem tazeliğinde
azıksız bir günün akşamını
beklemektir aşk
köylü çocuklarının gözünde

aşk ne ki diyorsun ya

aşk imkansıza meyil
kelebeğe emanet etmektir kışı
tıpkı sana saklandığım gibi saklanmak
bile bile ladesleneceğini

ve sevmektir aşk

kafdağı’ndaki periyi

sen taksın şehrin meydanında

bense bir ateş böceği

işte budur aşk:

sanmak kendini ışığın parçası

sevince bütün şehir aydınlanır

zandır aşk sevgili, zan

acıdır göğüste

sebepsizce uzayan

aşk ne ki diyorsun ya

bırakıp bütün umudunu

senden bile gitmektir aşk