Aşka Davet

Kirpiklerimde umudun kırağısı
Büyülü masallar üşüşürdü hayallerime
Çığlıklarını duyardım sonra Ay'ın gelgitine kurban bir sevdanın
Üşürdü kelimeler, üşürdü şiirlerim dört mevsim
Ürkünç dalgalarda devinirken sızlanmayı bıraktı yüreğim
Bir kuş telaşıyla tutunarak aşka
Umut kanayan yaralarla




Zamanı kendi rengine boyuyor hayat
Dolanırken ruhumun ateş tünellerinde
Her darbede çelikleşen cesaretim
Ve umut yeşerirdi yine
Fırtına sonrası sessizliğin şefkatiyle
Kumdan kalelerde oyalanmayı bırakıp
Ufkun gözlerinin içine bakarak
Bağırırdım avazım çıktığı kadar
Rüzgar nefesimi hissetsin diye




Ucundan kıyısından soluduğum hayatın
Şahdamarına diktim şimdi gözümü
Beyaz bir güvercin süzülüyor kirpiklerimden
Zambaklar açıyor sol yanımda
Bir lodos yaralarımı kanatıyor durmadan
Boynu bükük bir karanfilin sessizliğinde
Gemilerini yakan bir aşk kuşanıyor pençelerini
Ruhumun karanlığı denize dökülüyor
Sarnıçlarım sevinç çığlığı atıyor gök gürleyince




Sen uzaklara bürünen baharın şen kızı
Terkisinde gülüşünü taşıyor rüzgar
Sendin damarlarımı zonklatan kıymık
Bir yağmurdan sonra
Toprak kokusunda açılan yara
Katran bir çarpıntısın parçalanmış yüreğimde
Dilsiz bir uçurumuz kendimize
Mahşeri bir kördüğüm olmasın her şey artık




Umut ve korku çarpışıyor aklın girdabında
Gecenin namlusuna bir kırlangıç çığlığı sürülüyor
Kaybetmeyelim kendimizi isli bir unutuşun kuytularında
Umuttur toprağı mayalayan
Hüner değil yaşamak kıymetini bilmezsen
Hayatı öğrensekte hüznün rahlesinde
Hüküm giysekte bunca zaman siyaha
Düşün yangın görmeyen bilemez
Gül bahçesinin kıymetini
Karışalım artık
Sabrın imbiğinden geçmiş iki pınar gibi