Aşka İffet

Yaralı Serçe

Âh kalbim
Hiç kimseyi sevmeyecek kadar kötürümleşti.!
Ben âşktan özürlüyüm
Ne kulak ne gözdür ne kol ne ayaktır
Ey hâwar kalbimi sakatladılar

Bahara_________Aşk__________Kış

Bilme sevgili
Hâlâ sana dair tutuşan yüreğimi
Şimdi bakışlarımda yeşil bir bahar yorgun
Çiseleyen her yağmurda bir tufan..
Sensiz olan her düşte bir figân.!
Bedenime hapsedilmiş ruhum dünya dar gelir
Yaşadığım her an, içimden birşeyler koptu kış’a

Ey hasta düşen aklım
De bana
Aşkın iffeti neydi ki?
Anlamını arıyorum, anlamı neydi aşkın
Etrafa bir bakıyorum, ins/anlar..
Zaman, mekan dışı boyut ve ben boyut dışı zamanda.

Ah kalbim
Sabrın hüznü bir uyku gecesinde
Düşer benim gölgeme
Sessiz yüreğimin sokakları
Saniyeler nabzımda
Ses yok bu vakit
Karanlığa boğduklarım
Hiç şans tanımıyor
Gözlerime iner ağır sisten bir perde
Gece
Zaten zifir

"Dokunma! bu aşk benim"

Âhh şu rüzgâr
Gölgenin kokusunu getiriyor kollarıma
Siyah gece
Aynı tuval üzerinde
Karanlığın fırça darbeleriyle boyanır..
Yaşadığım anlardan daha ilerisi yok
Hissettiğim
Yakarışım getirdiği afallama
His-sizliğim ise..
...Çoktan terk edilmiş gerisini.

Soğuk buzdan taşlar
Düşer benim gölgeme
Kendimle savaşım ezer beni

Âh ez kevokîm

Güneş doğdu geceden
Yaz mıydı gelen?
Dur.!
Papatyayı özledim ilk defa karkış ortasında
Birazcık sen vardın orda
Kar tanesiden nâr
Ve ellerin vardı babam yüreği kadar sıcak

Âh ez kevokâ birindârım

Gölgesinde durduğum dağlar yığıldı üzerime
Kalbim, kalbimdi ezilen
Enkaz ağırdı hâwar.!
Dokunma!
Dokunmayın! ez kevokâ sor’um.

Bazen diyorum
Hayatın safhasında bir fazlayım
Ne zaman ki
Umut fidesi yeşerse toprağımın bağında...
Yokluk kuraklıkları döner Mezopotamya

Çok yoruldum be hayat
Yanağıma süzülen yaşlarımdan annem öpsün
Ben idamlığım
Suçsuzluğum affedilmez benim.!

Ve, sonra
"âşk"
"ben yarım aklımla bilmem ki âşkı
Deli edilen gönüldür
Ölümleşen kalpten.


Aşka İffet.