Aşkın Buğusu

Mandalina 

ak bir duvak takmıştı.

Sanırım mutluydu da,

başındaki karlar ile.

Acayip bir işti.

Bu, 

hakkı verilmiş 

bir yaşamın sonunda

ölüme gülümseyişti. 

Isıtmayan güneş tepeyi aşmıştı.

Karakış, her yeri beyazlatmıştı. 

Şimdi 

hava buz gibi...

Yüreğim 

biraz daha kalırsa bu ayazda

önce kirpiklerim  

sonra gözbebeklerim...

Ardından yürek kafesinden aşağı 

buzdan sarkıtlar...

Her yürek 

ocağına göre bir ateş saklar.

Ellerimi 

rüzgarın keskin dişleri parçaladı,

ve birazdan çatlayacaklar.

Hiç unutmam;

Toroslarda tanıdığım bir çiftçi:

-Kiraz için karın yağması şart;

filizler bu soğukla çatlar ancak, demişti.

Kar yağdı, ellerimiz çatladı.

El ele tutuşursak 

çiçekler açacak.

Çok üşüdüm

Sokul bana.

Değil mi ki 

mevsimler de insanlar için.

Değil mi ki karakış 

aşıklar sokulsun diye.

Sokul bana,

çözülmem için 

"aşkın buğusu" gerek.

Günler uzamakta,

"aralık" geceden çalmakta şimdi.

Hava çok soğuk 

ve belki biraz üşüyeceğim.

Lâkin 

bu kışı yine sevdanla geçireceğim.

Gönlümün yamacında 

her mevsim açan çiçeğim.

25 Aralık/Çayeli