Aslında Kayıp Bir Çocuğuz

Çocukken sakalımız olsun isteriz
Büyüdükçe beyazlaşan saçlarımıza sitem ederiz
Önce sesimizin kalınlaşmasına içerleriz
Sonrada sakalsız hallerimizi özlem dolu vakit aralarına
Kaybettiğimiz cep harçlıkları hep hüzünle hatırlanır
Küçücük ellerimizle yaptığımız resimlere hıçkırıklı bakarız
Sevgiliye yazılmış mektupları ah çekip anarken buluruz kendimizi
Renkli rüyaların, tozpembe düşlerin yitirilmesi kadar acı yoktur
Hatıralar bir sürü unutulmaz niyetli gecelerle yer değiştirirken
En ummadığımız anda hayatın kucağına düştüğümüzde canlanır
Yaşamak isteyip de istemekle yetindiklerimiz
Şimdi büyük ellerimizin, delik cebimizin arifesinde nefes alıyoruz
Geceler daha bir siyah oluyor, yaşlı sabahlarla birleşiyor
Köşedeki kahvenin sığıntı bir köşesinde otururken
Önümüzden gülen bir çocuk geçiyor
Elinde sıkıca tuttuğu oyuncağıyla
Belki bilmiyoruz nerden geldiğini vakitsiz vakti
Ömrümüz seyrine düşmüş zamanın arkasında ilerliyor
Bizse sokaktan bir çocuk geçti demekle yetiniyoruz
Zaman aldırmadan akıyor içine kendimizi koymaktan korkuyoruz
Önümüzü bile görmeden bir adım daha atıp geçiyoruz yanından
Kendi çocukluğumuzu unutuyoruz...