Atlas

Bir ağacın dibine oturdum

Uzattım bacaklarımı

Siyah atlasında dolanıyorum zihnimin

Kararmış suların dibi yok

Bazen gagaları kesilmiş kuşlar konuyor güverteme

Anlıyorum ki,

Kara yakınlarda bir yerde

Ve mezâlim bekliyor beni sâhilde

Kimsesiz koylara girip çıkıyorum

Kimisinde jilet gibi taşlar

Köpekbalığı dişi gibi fırlamış suların içinden

Kimisinde uğursuz bir rüzgâr

Aşağı kalır yanı yok Sirenler’in sesinden

Saldığın iskandilin dönüşü yok ama

Baksan bir karış aşağıdan ölmüşlerin selâmlar

Kıyısız kıtalar var

Yani ben görmedim ama

Öyle dedi niceleri, onların yalancısıyım

Birtakım dağlar görüyorum ufukta

Kıta bellediğim bu karaltıların yolcusuyum

Bu karaltılarda bilmediğim bir şey yok ama

Gitsem sarılacağım bir çocukluğum var

Hani içini basan bir sıkılmışlık oluyor

İşte onun müsebbibi bu gün batımı

Kapının ziline basıp kaçar gibi

Hem sevimli, hem huzursuz ediyor

İnsana en uzak mesâfe hayâlleri iken

Nasıl da hepsi şâh damarından yakın yerlerde dans ediyor…

Bugünlük bu kadar

Açtım gözlerimi

Ve kapattım siyah atlasın kapağını

Umarım kendimi sağlam bir yere bağlamışımdır

Beklenmedik fırtınalar patlayıverince

Kaç kere olmadık anılara sürüklenmişimdir

Sonra hasârı büyük oluyor

Artık yama da zor tutar bu yorgun gövdeyi

Bir kez daha savrulmanın

Bu kez dönüşü görünmüyor