Ay Işığında Mavi Gölge

"Ay damlıyor gözlerime"

(I)

bir keresinde
ay ışığını izliyordum
o esnada,
alacaydı denizin bakışları
ısınırken gözlerim
kıpkırmızıydı mavi kanatları
alamamıştım kendimi
bilemedim de nedenini
öylece uçuyordum
işte bir ben..
bir ben vardım sadece
hayretle ama memnuniyetle
izledim olan bitenleri
ilerledikçe vakit
sırnaşıyordum çıplaklığına

o da anlamıştı ama
ona yazıldığımı
ki çözülüverdi tüm bağları
(açığa çıkmıştı sırları)

arkadaş oluverdik sonra
anlattım tüm olanları;

yaşadıklarımı,
yaşayamadıklarımı,
yaptıklarımı,
yapamadıklarımı.

uzatmadım... desemde, uzun uzadıya anlattım tüm olanları

durdu önce..

baktı..

baktı..

derken, güldü bana sonra

sonrasında...



"Aktıkça damlıyor,
dalgaları oluyordum süngüsüz limanların"

(II)

bir keresinde de
su üstünde durmaya çalışan dalgaları avuçluyordum,
ay ışığının huzurunda
gemiler yüzdürüyordum,
her birinin sonlamasında
su yutuyordum..
ama
ıslanmıyordum hiçbir defasında
kuruydu kelimelerim
ki vurguladım her defasında,
suskunluğumdan güç alaraktan

usul usul açıldım ve yer açtım kalbimde

duraksadı..

düşündü..

ve gözlerime baktı;

güldü yine bana

"Sen karanlığımı..." dememe gerek kalmadı

ısındı gözyaşlarım, düşlerimin geri kalanlarıyla