Babalar Ölünce

Babalar ölünce,

Evlerin direği sessizce çekilir yerinden.

Bir sandal devrilir denizin ortasında,

Kıyıya vuran ilk dalga yetim bırakır çocukluğu.

Babalar ölünce,

Avludaki ağaçlar yaprağını ağır döker,

Çekiç sesleri susar,

Bir daha kimse aynı ustalıkla onaramaz kırıkları.

Babalar ölünce,

Odanın köşesinde duran baston konuşur,

Yarım kalmış dualar,

Rüzgârla savrulur seccadeden göğe.

Babalar ölünce,

Dünya biraz daha kimsesizleşir.

Evin kapısı ardına kadar açık kalsa da

Hiçbir misafir dolduramaz yokluklarını.

Ve biz,

Her hatırada yeniden büyürüz yetimliğe,

Ama babalar ölünce bile

Ölmez içimizde öğrettikleri:

Helalin bereketi,

Kul hakkının korkusu,

Dürüstlüğün şerefli sesi…

Babalar ölünce,

Aslında bir çağ kapanır.

Geride sadece

İyi bir isim,

Ve ardından yükselen binlerce dua kalır.

Babam'a saygıyla 

18 Ağustos '25