Bana Elveda Deme...

Şimdi karşımda dikilmiş bu hikayenin son satırlarını yazıyorsun.
Oysa buraya gelirken her defakinin aksine sanki içime doğdu gidişin.
Dedim eylül de ayrılık olur mu?
Kalbimi sıkan beynim dedim olmaz olamaz.
Şimdi anladım kalbimi sıkan beynimdeki saçma korku değil,
Kalbimi sıkan ellerinmiş.
Sen konuşurken duymadı kulaklarım,
İnanamadım dudaklarına baktım sadece,
Ne martılar konuşuyordu,
Ne de bir vapur sesi.
Herzaman duydugum kıpırdanış değildi bu,
Seninle verdiğimiz sözler geldi aklıma,
Sırtımızda dünya,
Gözümüzde gökyüzü geldi aklıma.
Burda aynı yerde ayaklarımın altında bu dunya,
Burda karsımda sandıgım gökyüzü,
İnandığım.
İnandığım içersinde herşeyi barındıran gözlerin,
İnandığım gözlerin bu defa başka bakıyordu,
Hangi sebebe yaslanacak bu ayrılık,
Hangi mantığıma sığdıracağım,
Şimdi ne diyeceğim ellerindeki kalbime ne?
Şimdi uzattığım ellerim boş,
Gözler boş,
Aşk denen bu rüya yalanmış meğer.
Hani baharlar vardı,
Hani 14 Şubatlar sana hediye aldığım,
Hani parktaki ağaçta büyüyen aşkımız,
Hani beraber ağlayışımız,
Hani beraber gülüşümüz.
Ellerimde sıkıca tuttuğum ellerin.
Bunca yıldır bildiğim bütün doğrular yalan deme bana,
Bu hikaye böyle bitecekmiş deme bana,
Kader deme,
Bana deme elveda,
Baştan sona güzel bu hikayenin ardına,
Şimdi karşımda dikilmiş bu hikayenin son satırlarını yazıyorsun.
Bana elveda deme,
Her gidenler gibi sende öylece sessizce çek git...

11 09 02