Banliyö

Aykırı! ve ay kırığı!
Bütün çağların kaybedeni;
                                               bedeni...
Onu, bıçkın yanardağlar gizliyor
Ben kar buharıyla sisliyorum yüzümü
Hüzünlü yalkılar
                      Soğuruyor beni...

Aykırı! ve ay kırığı!
Bütün yenilgilerin kâbesi;
                                           nefesi
Bir palto yalnızlığıyla anımsıyorum
Çok uzun zaman önce miydi neydi?
Çiçekler toplamıştı bir adam, elinde eflatun bişiy
Tutup kendi boyamıştı, kendi kaburgasının

                                                                  kadifesini...

Aykırı! ve ay kırığı!
Seni kimlerden sakınsam bilmem
Ne yana dönsem, nereye gitsem;
Yine sensin, yine ben oluyorum
Kendi oklarımın menzili.
Hayret!
Bir başkasına
Ne kadar da kolay varıyor insan
Koşaradım
Geçemezken kendini...

Aykırı! ve ay kırığı!
Mahmurluğun zülfünün nazarı.
Biliyorum, sen yaşamaktan yorgunsun
Benimse ölüm ütülüyor yakamı
Uzun uzun ölüyorum, kısa gömülüyorum ben de
olur olmaz yerlerde unutuyorum canımı...

Oysa
Bir tek senin kazımıştım
İman tahtamın üzerine adını

Bilmiyorum!
Hangi zalimin gönlüne düştüm
Hangi toprak
Tabut diye
                örttü bağrımı...

Aykırı! ve ay kırığı!

/Beni kundaklı yangınlarda sula
ve
direniş say ilk ağlayışımı...