Bazı Şiirler Var ki Silin/e/mezler Ömürden

o şiirler ki: bir çığın, azman bir dağın tepesinden

devrilmesi denli gürültülü doğmuşlardır. öyle şiirler

ömürden silinemezler.

bir türlü kabuk bağlayamayan bir yaranın en hicranlı

noktasından patlamıştır o şiirler. rüzgârın dokundukça

alazladığı, yağmurun mütemâdiyen acıttığı şiirlerdir.

silinemezler.

dört yönünden ateşle kuşatılmış bir akrebin

umarsızlığına denktir o şiirler: olsun, kurtuluşları yazılıdır

kaderlerinde.

o şiirler, faşizan namluların(ın) hedefidirler. emeğin

ve direnmenin siperlerine sarkan, sarsak şafağın yol

arkadaşı. bülbül yuvalarının tanrısal iyiliği. silinemezler:

“yok hükmünde” sayılsalar da sallapatiliği karşısında

dünyanın.

bir anda yazılmadı o şiirler. onların arkasında, kan-taşıyla

ovulmuş çocukluklar var. ergenlikler var onların

arkasında: buğday başaklarının hışırtısında kaçak

sevişmiş. yitip giden gençlikler ki sormayın gitsin:

“eylülist cehennem”in ıstırabında.

ömrünce ağlamış baba var onların arkasında,

alınyazısına tuhaf oğlunun. parkinsondan /

alzheimerdan tasarlanmış bir anne, sabırtaşından. can

yongamdır ikisi de.

o şiirler, o şiirler, o şiirler: sevmeyegörsünler hele

birini, ne kadar yangını varsa dünyanın, yaşanmış ve

yaşanacak, uç uca eklerler de onları, zindanistan ederler

kendilerini.

o şiirler, ayrılıkların karmaşasından; kavuşmayı hayâl

dahi etmeyen bir kederin kimyâsından.

silebilemez insan, salvador dali’nin “eriyen saatler”ine

benzeterek silebilemez, bâzı şiirlerin izini. var-oluşçu

felsefesi kadar sartre’nin; gazâli’nin inanmışlığı kadar

allah’ın varlığına. onlar kadar silebilemez.

fiziksel yasalara dirençlidir o şiirler, sevdaların simyâsına

dirençsiz. o şiirler hiçbir koşulda silinemezler.

değişmezler, mümkün değil, güherçile tadına;

dinozorları dur-duraksız düşünmenin sevincini.

sosyologlar toplansın, yırtsın toplumsal dokusunu o

şiirlerin. yırtadursun onlar, silinemezler gene de.

gürleyeni tanır onlar, inleyeni de. “sonsuz küçük”

kavramını matematiğin, candan severler, can atarlar

onu içkin kılmaya. ve çâresizliklerine şükrederler

“sonsuz büyük” önünde.

kapaklansınlar şimdi, nihilistler, kinikler, “aşk ulvîdir”

diyenler, o şiirlerin üstüne; bütün devlet kadroları istifâ

etsinler.

ey bukowski! oy cioran! vay hazreti muhammed! ben

silmezken o şiirleri; dünya batmaz bilirim, batarsa

batsın, kopsun kıyâmet!

sevgililer silinmez, silinmez insanın baharlardan

bağlaşığı; dağlarla bağdaşan o yeminler de.

şimşeklerle sınanmış bir tay ağzında: o şiirlerle

muhâtapları silinmez onların.

Eksik Kırlangıç, 2014