Belki

ah biz
ah ikimiz
ele ele yürüyebilseydik
birlikte adımlayabilseydik
sevebilirdim bu şehrin kaldırımlarını...
yeryüzüne sarılan o taşlar altında
toprak yıkılmazdı ayakucuma belki bu kadar
can vermezdi yarınlar...


ıslanabilseydik aynı yağmurlar altında
gözyaşlarım sökülmeseydi çaldığın gökyüzümden
sol yanım titremezdi bu kadar
dalında kuruyan güller yeniden yeşerirdi belki
üşüten iklimlere inat


aynı ağacın gölgesinde serinleyebilseydik
aynı sıcak çayı yudumlayabilseydik
huzurun buğusunda ısınabilseydim dudağının değdiği bardaktan
sabrın kokusunda yanmazdım belki bu kadar


aynı semaya baksaydı avuçiçlerimiz
aynı dualar okunsaydı içimizden
ciğerlerime çaresizliğin nefesini çekerken
teğelleyebilirdim orta yaş acılarımı belki
içimdeki dikiş tutmayan acılara...


ürküten karanlıklarda
yakalansaydım nefesine
sürebilseydim kokunu tenime
belki gülümseyebilirdim her gece sobeleyen yalnızlığa...





ah biz , ah ikimiz
bir anlayabilseydik birbirimizi
şimdi
öznesi dilimize yabancılaşan
körelmeyen duygularla ağlayan bir şiirin içinde
tanıdık geçmişimizi hatırlayıp
aynı acının esiri olmazdık
kederimizi yeniden sızlatıp
birbirimizi yormazdık belki sevgili...