Ben Annemi Hep Yalnızlık Bilirdim

Ben Annemi Hep Yalnızlık Bilirdim

Bana gelmeselerdi o nefesi tıknaz adamlar

Kokona eksik rujlu kadınlar/

Çömez bir gövdenin altında

Gülümserdi gözlerim…


Ben anamı hep geç gelen bilirdim

Kanaviçe işli yastığının altında

Ellerini gördüm/

El işinden küçülmüş

Çırpı bacaklarını…


Yarım yamalak

Türkçesiyle öperdi

Beni nasır tutmuş dudakları

Kurumuş bakir bir ormanda

Kalsa da Nigâr’ım…

O zeytin gözlerinde ilişirdi gecem

Gecesine/


Yalnızlık iki ekmek arası

Yüzümde ergen sivilceler

Başımda kavak yelleri

Eser boranlarda başım

Gelgite karışan aklım

Yine bu kalp/

Yine aşkım…


Ben annemi hep ketum bilirdim

Kedi mırıldanmaları

Martı gülüşleri

Bu kadar hengâmeye rağmen


Ben annemi hep yalnız liman bilirdim


Sır gülümsemeleri ardından…

02 Eylül 2019 903 şiiri var.
Beğenenler (3)
Yorumlar