Ben En Çok Çocukken İnsandım
Kuru ekmek tadında sabahlar doğar avuçlarımıza
Karşı komşunun oğlunda kalır en güzel oyuncak
Ve biz, annemizin dizinde ağlamayı büyümek sanarız
İçimizde çakılı kalır, kıyısından döndüğümüz masallar
Fedailik çağlarıymış o gençlik
Düşünceye baltayla dalınan yıllar
Hangi cuma selasıyla gömüldü içimdeki neşe?
Bir çocuğun yüzü kadar solgunum
Bir çorbanın buharı kadar kimsesiz
Gözlerimin içinden geçiyor yoksulluk
Bir soba borusu gibi
Çocuklar ısınıyor duaların dumanında
Kırık çerçeveli bir vesikalık gibiyim,
Ne çekilenim net, ne çekenim sağ
Dizlerime çökmüş zaman,
Bana dua etmiyor artık
Çivili bir suskunluk var alnımda,
Her sabah biraz daha delinirim
Aynalara küs yüzüm
Kime göstersem beni, yarı yolda kalır
Ben en çok çocukken insandım