Ben En Çok Çocukken İnsandım

Kuru ekmek tadında sabahlar doğar avuçlarımıza

Karşı komşunun oğlunda kalır en güzel oyuncak

Ve biz, annemizin dizinde ağlamayı büyümek sanarız

İçimizde çakılı kalır, kıyısından döndüğümüz masallar

Fedailik çağlarıymış o gençlik

Düşünceye baltayla dalınan yıllar

Hangi cuma selasıyla gömüldü içimdeki neşe?

Bir çocuğun yüzü kadar solgunum

Bir çorbanın buharı kadar kimsesiz

Gözlerimin içinden geçiyor yoksulluk

Bir soba borusu gibi

Çocuklar ısınıyor duaların dumanında

Kırık çerçeveli bir vesikalık gibiyim,

Ne çekilenim net, ne çekenim sağ

Dizlerime çökmüş zaman,

Bana dua etmiyor artık

Çivili bir suskunluk var alnımda,

Her sabah biraz daha delinirim

Aynalara küs yüzüm

Kime göstersem beni, yarı yolda kalır

Ben en çok çocukken insandım