Ben Hâlâ O Günün Hüznüyüm

/olmayacaksın cümlelerin sonunda ya !
aldırma yâr/




dünün ağzından kapardı,
ada kuşları sizsizliğimi
eprimiş kıyısından sökülürdü deniz
pencerem ıslağına yırtılırdı,
bir avuç gökyüzü
bensizleşirdiniz
suyuna yürürdü,
ayağında kaldırım gökgürültüsü
gamı sus bir laterna,
yanında tütsü,
mi çalardı minörsüz acabalara
gecenin en derinine batardı,
çıplak kumsalın ayak izi
yediverirdi içimdeki aykırı günüm
dertlenirdim ağız dolusu
ben işte o günün hüznüydüm



/kadehlenirdi bilinen hikayelerdeki,
parantez içleri/



sevdakırardı düş serpintileri
yıldızkızlarının son düşüşüne
çıplağına bulaşırdı ayrılık yarısı
çekip giderdi dil soluğu
eşgalinde ten sarısı
yelken olurdu tirandil güvertesine,
küstah kenarı dudağın
çakırkeyiflenirdi,
yengeç kıskacı dönencelerinde,
mavi gözlü meneviş
gelgitti kimseye söyleyemediğim,
bakışı kördüğüm
şakağıma nabız eli uçurum
ben hâlâ o günün hüznüyüm,
azar azar
aldırma yâr