Biliyormuş Gibi

sonbahar güneşine sordum doğan çocukları

kollarımı ısıtan...

anlamın güzelini, sıcağını, ışığını

sarmaları,

sarmalamaları...

kar topu gibi kendine bulamaları,

bulutlara taşımaları...

ay'a, ona, daha da ötesine ulaştırmaları...

ne olacak?

dedim ki

nasıl olacak?

sustu güneş,

saklandı beyaz bulutun gölgesinde...

kollarım soğudu,

beyaz hırkamı aldım üzerime.

giremedim içeriye...

cevabı biliyormuş gibi bir bakış,

öyle bir duruş lazımdı bendeki hepimize.

çocuklar

bunu isterlerdi süt niyetine,

büyüyeceklerdi o bakışın gölgesiyle.

kelebek döndü elbisemin eteklerinde

uçtu, uçtu

ve arıların dedesi geldi çam ağacımın gövdesine.

biliyormuş gibi baktı gözlerime...

~ayça~

11.11.2018