Bir Adam Yürüyordu Karanlığa

Aynı ışığın kulpundan tutuyordu vakit
Telgraf tellerinde üşümüş kuşlar
Bacalardan kırık dumanlar yükseliyordu
Bir adam yürüyordu usulca karanlığa
Sıkılı yumruklarıyla aşkı taşıyordu

Devrilmiş saatleri durdurmuştu vakit
Yorgun adımlarında derin bir yalnızlık
Çökük avurtlarında yılların nabzıydı atan
O tellerden firari karlar düşüyordu saçlarına
Yangın yılışığı bir meçhule doğru kayıyordu