Bir Avuç Maviliktir Soluk...

Ne zamandan beri gün dönümlerini milattan saymaya başladık?
Ömrümüze üç gün pay biçen
Deli bozuk anlatımların pençesine
Ne zamandan beri asılı kaldı tebessümlerimiz?




Söyleyeyim;
Unutulduğumuzdan beri...



Vazgeçmek kolay tarafıydı adına sevda dediğimiz gönül yanılsamalarının.



Cezai ehliyetimizin bile geçerliliğine karar verirken yetkili merciler;
Görmezden gelip yaralarımızı aklıselim olduğumuza inandıklarında
Yalandan da olsa
Biz;
Kaldırım taşlarına methiyeler düzdük hep
Tüm anlamsızlığıyla.



O zamanlar;
Leyla ile mecnun,
Ferhat ile şirin rakipti
Belki de haftalar sonra ardımıza dönüp hatırlamayacağımız heveslerimize.




Hep kanırta kanırta kanattık çoktan kabuk bağlamış yaralarımızı.
Acısız yaşamayı başaramadık.




Türk filmi replikleriyle süslediğimiz anlatımlarımızda
Hiç mutlu son yoktu ki feyiz alınacak.




Kırılan kalemlerin tövbe tutmayan gecelerinde,
Yarenliğine sığındığımız deliliklerimizle
Hep bir sonraki gün edineceğimiz kalemin hayalini kurduk.
Bir türlü akıllanmadık...
Gerçekler çektiğimiz acılardan daha gaddardı nede olsa.




Hiçbir satır arası yetmedi soluk almaya.




Açılan hiçbir perde,
Ardında beklenen mutlu aile tablosunu göstermedi.




Yansıyan gölgelere bile sinmişti parçalanmış mutlulukların kokusu.




Işıklar aslında hep bir yasın şahitliğini saklıyordu suskunluklarında.




Ve biz gözlerimizde yaşattığımız çocuk gülüşlerini evlatlık veriyorduk
Henüz parçalanmadığına inandığımız kişiliklere...




Arsız ve umarsızca...


Kimliksiz ve sıfatsız bırakarak ruhumuzu...




Hep elimizdeki kalemle oynadığımızı sanıyorduk,
Kelimelere hükmedemeyişimizin ezikliği ile.

Ve bakışlarımızda el değmedik saklı sevdalardan arınabilmiş çocuklar büyütüyorduk
Evlatlık verdiklerimizin yerine;




Dikenli tellere inat
Bir avuç maviliklerden soluk çalabilirler ümidiyle...




Haziran'2009 Aydın...