Bir Günahın Mükâfatı

şiirler hep mi hasret kokar Maria
ne vakit bir şiir okusam
bir şairin
kurşun kaleminin gölgesinde
mevsimler boyu taze kalan hep aynı koku
ciğerimi yakıyor

nedir
çağlar boyu
hiçbir kuyunun zaptedemediği
bu çığlık

bedeli aşkla ödenen
silinmiş bir günahın
mükafatı mıdır yoksa
bu kayboluş
bu yalnızlık
bu çaresizlik

bana sen anlamadın
hiçbir vakit de anlayamazsın diyorlar
asıl onlar beni anlamadılar
ben ay ışığını
güneşinkinden güçlü kılacak
bir Tanrı değilim
benim
içimdeki masumiyetin gücünden başka
bir gücüm yok

karşıtlığı ve önyargıyı
öteki kıyıda bırakacak bir asa yok
bu dünyada

ciğerimi yakıyor
bu çaresizlik

her yaranın
masum bir öpücükle iyileştiği
çocukluğumu özlüyorum
ve hâlâ çocukluğumdaki gibi uyuyor olsam da
uyandığım dünya hiç de masum değil

ben
yağmura çırılçıplak teslim olmaya hazır
toprak gibiydim
onlar
birini yasak kılıp
türlü elbise biçtiler üstüme
oysa hiçbiri
bir yağmur damlasından güçlü değildi

üzerime yakıştıramadıkları elbisenin sırrını
onlar da bilmiyor
bilmiyorlar Maria
nefesi kaleminden önce tükenenlerin
parmaklarında biten yumruları
bu yumruların her birinde
o elbisenin bir parçasının gömülü olduğunu bilmiyorlar