Bir Ressamın Şair Adımları
Dilin sustuğu yerde söze gelemezdi aşk.
Kalbin attığı yerde sükût
Ritim bozuklukları; Kan kurusu...
Gözün gördüğü yerde görünmezdi aşk.
Kaldırımlara sarhoş adam adımları,
Uzak bir sarı ışıktı huzur sandığımız bekleyişte
Bir sigara alevi gibi yanalım,
Mor yangınlara...
Yangında sarıdan kızıla çalan,
tüm renkler,
O ateşe düştü yüreğimizde
Donarken ısınmak istediğimiz;
Bir kalp hayaliyle morararak...
Ormanlarımızın karanlığında,
Karartılarımız
bize gölge yoldaşı.
Grinin siyaha dönmüş yüzü
Ürktük.
Kaybolduk biz de
Birbirimize tuttuğumuz aynalarda
Kendi sûretimizi gördük
flu bir mavide,
Birbirimizi unuttuk.
Ayıplandık yalnızlaşırken,
Her sarıldığımızda.
Özgür olmaktı dileğin,
Beni siyaha esirleştirirken...
Çoğu zaman
Uzakta bir dost sesi,
Titrek bir kalp ışığı gibi göz kırpar
umut.
Penceresi hep açık
Güvercinlerin konduğu bir hapis.
Elbette,
Kapısı da kilitliydi.
Giremediğimiz,
ama beklediğimiz o kızıl alev...
Başka odası yoktu.
Bir yarımız kaldı,
Çocuk seslerimizle çınlayan
Yitip giden o ocaklarda lacivent…
Loştu koridor kahveye çalan.
Ben şiirlerimi sana yazdım sensiz.
Sahillerin ateşinden eksik,
Nemli kırık bir bej koridorlarda
Yesildi, yosun sensizliğe okunan.
Elbette,
kapısı açık şiirler
Penceresi sahillere bakan,
Mor güvercinlerin uğradığı.
Bir konak,
bir duraktı
Ara renkler
Sessiz köklerin su arayışına seni biriktirdim.
En doğu ekspresinin
Geçtiği tarlalarda açan
En yorgun lila ışıklarıyla
Bindiğim trenlerde
Sönmeyen bu ferahı
Feraset sanma.
Gün doğarken bile
uyanmayan sokaklara,
açmayan çiçeklere
Sevda değil sadece
Sitemle aktı dizelerimiz.
Hangi ressam renkleri
konuşturmaz ki?
Ki bir şair duygudan eksik renleri tuale koyar?
Gözyaşı değil yalnızca,
Suskunluk süzüldü rengarenk
mektuplarımızdan.
Sana en çok,
Hep darıldım.
Yüzümden önce
İçimde soldu tebessümüm.
Ve şimdi,
Her penceresi açık ev
Bir şairin yorgun duası gibi
bir ressamın fırça darbesini taşır:
Bir sözcük,
Bir yarım ekmek,
Bir umut...
Bir acayip renk!
Sokağın başında hâlâ yanar
O sarı ışık.
Ah,
bir kırıp da görebilsek karanlığı...
Bakalım hep geceye
Şu an hangi renk
Belli ki,
Yine kimsesizim...
Ve sen artık morsun.
Ama bilirsin,
Her adımda bizi unutmamak var.
Tcpassenger_ierdogan
Şu an / Sensizliğin morertesi
Sessizlikte yankılanan kalbim,
Sarı ışıkta beklediğim umut,
Gözlerimiz birbirini unuttu.
Yine kaybolduk,
Ama her adımda
muhlis bir anı hatırlıyorum.
Her penceresi açık evde,
Bir mor menekşe hatıran:
Bir sözcük,
bir umut,
bir dostluk.
Ve bil ki,
Sen yoksan da,
Ben seni kaybetmeyeceğim.
Mor mavi bir dünün sonunda
Günüm beyaz ve bunu asla silmeyeceğim.
Selam Üstadıma
SarısıcaksaMorengüzelmertebedir.
