Bir Veda Mektubu

Gitmek istiyor insan bazen
Zamansız bir anda
Mekansızlığa doğru uzayıp gitmek
Kaybolmak belki biraz
Arkamdan su ve gözyaşı dökme
Sakın
Bilinmez bir gidiş bu
Bilinmezliğe karşın
Hiçbir şey düşünmeden
Hatta seni bile
Süzülürcesine uçurumdan
Kuşbakışı bakarak sana
Akıp gitmek
Memleket kokan şehirsiz bir tirende
Hayallerini toprağa vererek
En tatlı yerinde uykumun
Bölünmeden rüyalarım gitmek
Elveda bile demeden
Tanışmadıklarıma üzülerek biraz
Ama sana değil
Kendime rağmen
Kendimden kaçarak
Kendime gitmek
Gitmek işte bir yerlere neresi olursa
Hem de buna zorlanmamışken gitmek
Okyanus tutmasına karşın
Belki rengarenk bi ton hap alarak
Ve reflüm azmasın diye
Bi o kadar daha onlara katarak
Rotasız bir gemiye binip
Belki denizaşırı bir sefer yaparak
Ve kalabalıklarda boğulmaktansa
Tenhada
Bıçak kadar keskin
Soğuk sularda yok olarak
Bütün gözlerden ırak
Sırtüstü uzanıp yatağıma
Duvardaki örümcek ağına
Gözüm takılarak...
Ve güvercin adımlarla
Geride bırakırken hizbe dünyayı
Rahatsız etmeden
Edilmeden.
Sessiz çığlıklar atarak belki
Kimse bağlamadan çeneni
Kapamayı bilerek yani
Yok ya öyle de bir gidiş değil bu
Ağırlaşmışken göz kapaklarım
İnadına naifçe kırparak
Hınzırca gülümseyip
Hoyratça naralar atarak belki biraz
Kırmızıya dönmüşken hava
Armut lambayı söndürmeden odada
Anlayacağın
Günlük gülistanlık bir anda
Dedim ya zamansız
Ya da beşinci uykusundayken millet
Olmadı telaşlı bir Ankara sabahı
Aceleci insanların
Aceleci tavırları
Offfff gitmek işte bir yerlere
Nasıl
Ve neresi olursa...