Bir Yokluğun İçinden

Gecenin sesi yoktu,

ama içimde bir suskunluk büyüdü.

Rüzgâr,

adını unuttuğum bir hece gibi

kendine doğru düştü.

Sen

gözlerimin kıyısına ilişmiş

söylenmemiş bir sükûnettin

Zaman,

bir silinti gibi geçti üzerimden,

ve adımlarım,

başka bir bedende yankılandı.

Bir çığlık,

henüz unutmamış bir boşluğa dönüştü.

Parçalanan bir düş değildi, 

her kıymığında başka bir ben taşıyan

bir gizli parçaydı.

Yalnızlık

dilimin unuttuğu,

bedenimin hatırladığı eski bir lehçeydi.

Sen ise,

bir türkünün içinden düşen

titrek bir yokluk

nerede dursam,

üstüme düşüyordun.

Zaman,

kendine bile salınmaktan korkan duraksayış.

Ben,

kendine küsmüş bir yüz arıyordum.

senin ya da sen olmayan her şeyin yüzü.

Ey notasız gecenin zamansız çatlağı 

Anı izleriydi sesim,

her adımda içimde açılan deniz.

Ben

yarım bir yıldız,

kendi küllüğünden doğan sessiz güneş.

O an,

suskunluğun kalbinde yankılanan ilk sevda.

Nefes,

sessizlik sancısıydı yokuşun en dar yerinde.

Biz,

göğsümüzdeki boşlukta hem öldük, hem doğduk.

Aşk,

en derin sessizlik oldu.