Bıraktığın Ayraçtan

Yüzünde aşkımın gün görmemiş silüetini sakla
Yıka yazgımın hezeyanını
Ben ağlarım.

Gözlerin gök kubbemde asılı kalsın
Ben çarmıhına dilsizliğimi mıhlarım.

Bulutlar er geç dökecek
Gençliğimin seslerini
Ve sen anlayacaksın yağmurların kimi çok sevdiğini
Ve ağlayacaksın
Ruhumda elleri bağlı kalan sen hayallerime
Sana olan özlemlerime

Ellerin şehirlerin sokaklarına kelepçelenecek
Adımlarımın izlerini süreceksin
Sana boyadığım evlerin pencerelerinden bakacak
Boynumun büküklüğü
Kendinden geçeceksin!

Ayaklarında düşlerimden yaptığım prangalar...
Saçlarından uzayacak kahırlarım
Yorgun düşürecek seni
Sana kavuşamayışlarım

Bedenin uzandığında döşeğinin kurdeşen vakitlerine
Gözlerimin çiğ resimleri asılacak kirişlerine
Kirpiklerin saplanacak bir daha gözlerimin ferine
Kirpiklerin
Alaca gülümseyişlerime ortak olacak
Ve sen
Beni
Seni
Bizi
Terk edeceksin
Uyku tutmayan gecelere
Uykular çizeceksin

Sırtını dönüp bu sevdanın bahar yüzüne
Beni sana çağıran seslerimi keseceksin
Eski bir kemanın ellerine kalacak aşkın besteleri
Bana sessizliği hibe edeceksin...

Sonra bir kız çocuğu çevirecek yolunu
Yüzünde kirli bir sokak gülüşü
Hayatı bırakacak avuçlarına
Sen hayata el atacaksın
Hayat sana küsecek
Çünkü sen
Beni unutmuş olacaksın

Çünkü ben hala herhangi bir şehrin herhangi bir köşesinde
Melankoli bir yalnızlığa sarılmış olacağım
Çünkü ben dünya durdukça
Nefes aldıkça
Yaşamı sensizlikle ağırladıkça
Sen kalacağım

Çünkü ben...

(susarken cinayet işliyorum...)

30 temmuz