Boşluk

boşluk,
cinnetin öncesi fırtına
karayel misali üşütürken iklimin tırnaklarını
morarır gökyüzü

öğlenin tafrası düşer akşam gibi kaldırımlara
boş voltalar, kaybederken adımlarını
soluğu gizli o sokaklarda

örselenir
hasretin bam teline vuran ezgiler
yine bizi söyler

bizi söyler
boş koridorlara mahpus güvercinler
ki soğurken artık kuluçkaları ömrün

taze ölümler düşer rahmine şafağın
kayınca göğsünde iliştiğim son yıldız

gözlerini kırar güneşin
bakışlarını çalarken zamanımızın üzerine konan tortusu hüznün

yok musun
yine böyle bir akşamda, içimde o puşt boşluk...


?' Aynı masal düştü
Akşamın rızkına
Yine karanlıkta söylenecek şarkılar ?'