Bu Masal Bitti

son güneşti belki
görüp göreceğimiz, görüp eğileceğimiz

hep veda değil mi başlangıçlar
anamızın göbek bağından
koparken sancılar

son güneşti
tenimizin seviştiği mevsimlerden kış



zemheriye terk etmeden gülüşümüzü
gidişin adı konunca gamzelerine zamanın

şarkının adı yine müzeyyen
kadehin rengi yine şubat.




ahvaline kara çökmüş gözlerinin
vazgeçip, güzü döndüren renginden
öyle ekim elâsı gibi de değil

tanrısından kaçan münferit yalnızlıklara
çoban çatlağı sesleri kıbleye çevirişin

sus şimdi
varsın tüm geçmiş kehanetler geri dönsün

kış masalı anlatılsın
loğusa döşeklerinde
ve öyle uyusun sancı

susalım
ölü toprağı misali
şehir yıkılsın velvelelerden

en kutsal ibadetmişiz gibi
saklanalım
mumları üflediğimiz o mescitlerden


öyle kırışsın bir kat daha tenimiz
nemlesin ya da iyotlu rutubetlerden

bir yaz daha yok kuruyacak
belli



belli ki,

bu masal bitti
uykuya gitmeli
yutkunup derince bir muhabbeti...