Budala Cellat

Sırtını sıvazladığım bir acıda bulduğum günden beri seni, hep tazedir yetimliğin...

Zulamda sakladığım çocuğun nefesi kalleşliğin soğukluğunda
Kendini Tanrı sanan özlemlerin boynundaki ipin ucunda asılı kaldı
O günden beri
Küpümle samimiyet içerisine girmiş sirke gibiyim.

Basiretsiz vedaların eşiğine dökülmüş zambakları ezip giderken sen
Nemli yalnızlığa dayadım sırtımı
Karabasanlar öykündü gecelerime
Tabutlar yola koydum
Her birinin içindeki en güzel rüyalarımı büyük hevesle taşıdı iblisler.

Merhametim öfkemle ladese tutuştu
Ellerimde çürümüş ruh kokusu kaldı
Dilime peydah olan kekeme küfürler
Mırıldandığımız tüm şarkıları yarım bıraktı
Düşüncelerime yatırdığım deliliğim
Gönül eylemlerimi hiçe sayıp hayallerimi kıyıma uğrattı
Yedi iklim çiviledim ömrüme
Yedi baharda da
Duvar diplerinde yeşeren çaresizliği topladım papatyalar yerine.

Liğme liğme ettim iyiliklerimi
Çan sesleri inancımın secdesinde
Ezan sesleriyle karıştı
Kendimden soyutladığım tüm duygularımı
Rutubetli aşklarla ateşe verdim
Geçmişimi bağlayıp üzerine pişmanlıklarımı mühür bastığım vakit
Kulağıma öğütlenen sadakatim
Huzurun lütfunu göremeden kanadı.

Söyle hadi!
Hangi sabır tesbihine baş kaldırmış ki
Pohpohlanmış ihanetler pazarlayan
Sahte ulemaların kavline vefamı
Yüz görümlüğü vereyim?

En yalın düşlerimi karantinaya aldım.
Herşeyin bedelini ödedim.
Namusuna zeval gelmemiş
Alnından öpülesi acıyla geldim karşına.

Sen budala cellat!
Kıymeti kalmamış bir gülüşle karşıla beni
Sıcaklığına vakıf olmuş dudaklarınla al son nefesimi
Ben gözlerimi kapatana kadar düşürme ahını
Bilmesin kadınlığım inahetinin nedametini.

Bu son arzumdur
Gönül tutanağına geç sevgilim.