Bulutlu Üzümler

Toprağın kabaran benzinde bir türkü yükselir,

Ezelden yankılanan, kayıp zamanların sesiyle örülü.

Ağır ağır bulutlarla odalara inen ses,

Ruhun dehlizlerinde yankılanan, unutulmuş bir ninninin izi.

O sesle oyalandığım mevsimlerin belçimli bayırlarında,

Ölümün soğuk nefesini hissettim, 

ama asla istemedim.

Aklımın fırtınasında rüzgarın ıslığı yankılanır,

Yıkılan bahçelerin hüznü, gecenin kadifesinde bir kara iz

Gün ortada dolanırken, açık pencerelerden içeri süzülür akşam,

Ansızın, gurbetinden ürkmüş  sis aynasındaki kırılma

Avucumda su, 

dilimde ihtiyar yalnızlığın yaralı kuşu,

Zaman, sırrına dokudu beni, görünmeyen kuytularda.

Hüzün çarmıhıyla geçip gitti tenhalığa, 

kim kimden koptu,

Kim önce giyindi ayrılığı, 

nasıldı yolu ötekinin, sessizliği diledi.

Olsun, karanlığından çıkmamış günışığı mutlak bahar,

Gamzemde gölgeli çocukların sevincini hüzünlü üzümler taşır.

Şu sabırla uyandığım sabahın ağaç altı kırında,

Ah sera'n, 

ah evvelimin çocukluğu, 

birdir bir oynarken hayaller.

Bulutlu üzümlerin serin gölgesinde,

Yalnızlığımın şarkısını mırıldanırım.

Tavan arası terliklerle koşuyorum, kaybolan uçurtmalara,

Ölü toprağın yeşil ağrısına bir sel atıyor topuğum,

Uyanıyor umut, kapıda mavi çıngıraklar çalıyor,

Yorgun çayırların yürüyen suyu, ıslanan güneş...

Neresi orası? 

Zamansızlığın kıyısı mı, yoksa hatıraların kayıp şehri mi?

Bir bilinmezlik, 

bir kayboluş, 

bir arayış...

Ruhun derinliklerinde yankılanan, 

O cevapsız soru.