Can Sever

al beni,
usulca kollarına sar
öp, kokla, dokun
ve sev biraz.

bilirsin,
insan yalnız kaldı mı
mevsim ne olursa olsun,
içi hep sonbahar, hep enkaz.

oysa
alnımda bir acı peyzaj
ile tertiplenmiş hüznün yüzüsün,
yüzün sıcak
yüzün yaz,
yüzün kirsiz, öyle bembeyaz...

nasıl bir hatırasın sen
nasıl bir hayal...
dile gelişin;
"hadi kalk, kendine bir mezar kaz"...


nasıl bir düşsün öyle,
ama nasıl bir gülüş öyle, ki gönle hançer
ruha mahşer, akla kanser
içte bir apansız şer...

yine de
yoksun diyemem sana,
"var mıydık? belki...
biraz." diyorsa Cansever...