Çiçek Veysel

Veysel çiçeklendi bal oldu aktı
Kalbi yaralandı hüsnü yar için
Ama gözleriyle gönülden baktı
Baharda çiçeksiz aynalar için


Nevruzu görmedi gülün telinde
Serçeler çağladı sivralan ilinde
Dünya şiir günü köylük elinde
Yemişler üstüne dallandı Veysel


Bir yar için diyar bucak çağladı
Aşka vurulunca ömür dağladı
Bir tek karıncaya belin bağladı
Ayaksız tellere dokundu Veysel


Ne doğan güneşi ne gergin kaşı
Çiçek ilerlerken perdeden yaşı
Bir şiir demlerken eğmezdi başı
Cümle sözcüklere ağıttı Veysel


Atanın izinde halkın gözünde
Asla eğip bükmez kendi özünde
Bir çiçek bir çiğdem olur sözünde
Karanfil allayıp pullardı Veysel


Göçebe kuşlara mektup yollardı
Hakka ilerlerken aşkı sollardı
Zalim dikeninden insan kollardı
Kefensiz toprağı çullandı Veysel