Çok Yalnızlık

Çok insan var,
Bu yalnızlığın içinde...

Hepsi de siyah beyaz,
Bir hatıra fotoğrafı gibi donuk ve mat,
Geçmiş zamanlardan kalma...

Kimisinin eli çıkmamış,
Kimisinin yüzü gözü silik,
Kimisi de yarım yamalak,
Eksiltili ve kayıp...

Çoğunun bir kalbi bile yok,
Mumyalanmış bir ceset gibi
Duruyorlar zihnimin bir köşesinde...

Ruhsuz
Ve duygusuz...

Ölümseyerek bakıyor her biri,
Ağlamaktan damarları şişmiş göz bebeklerime...

Ağladığımın farkına bile varmıyorum artık,
Zamanla alışkanlık olmuş olmalı bende...

Gözlerimden düşen,
Sıvı, saydam, tuzlu, acı bir madde...

Gözyaşı değil,
Yağmurun taklitçisi...

Hıçkırıklarımda boğdum tüm düş kırıklarımı,
Gömüp üzerine yığdım bütün yıkıklarımı;

Dalmıyorum artık uzaklara...

Yıllar önce hatırlıyorum,
Bir ara bana da uğramıştı mutluluk,
Tanışmıştık,
Hatta tanıştığımıza memnun bile olmuştuk...

O da çekip gitti...

Başkalarına ait dudaklarla,
Kulaklarıma enjekte edildi her elveda...

İliklerime kadar hissettim yalnızlığı,
Asla dinmeyecek bir soğukluk kaldı havada...

Üşüyorum,
Ki kimse bilmiyor;

Çok yalnızlık var,
Bu insanın içinde...