Damla Gönlüme

Adını unutunca mevsimler
Lambalar hep yeşil baksın sokaklarda
Çingene düşleri çalalım karanlıkta
Gecenin siyahında öpeyim dudaklarından

Bil ki, su derinde insan kokar
Toprak en derinde suyu saklar
Ve uyutmaz şairini gece gündüz
Aşk gece gündüz, adını sayıklar

Zamanı sıvardık kerpiç odalara
Islak dudaklarımıza kav sürerdik, utangaç
Zaman, düşü arayan bir andı
Islak öpüşlerimiz düşerdi gecelere

Gece, utangaç çocuk gibi saklanırdı içimize
Bahçede salıncak, gökte uçurtma olurduk
Avuçlarımızda demir soğurdu
Bulutların ak yelesine yapışıp biz
Su olur, damlardık birbirimize

Bir kar soluğu yakardı sonra genzimizi
Akşam olmadan, birbirimizi bulurduk