Defter Yaprağı

defter yaprağına düşen

son damla mürekkeptin

geceyi buruşturup cebime attım

sözlerin kırık bir aynaydı

konuştukça kesildim

sessizlikten dikiş diktim yaralarıma

her susuşun ipliğiyle

her bakışın iğnesiyle

kendime yamandım usulca

hep biraz eksik

hep biraz sen eksik

bir sokak lambası gibi

titredim durdum

rüzgârda unutulmuş bir ezgi gibi

içimde söylenmeyen her şey

paslı bir zilden düşüyordu geceye

bir duvar saati gibi

geç kaldım sana

her tik

bir pişmanlık

her tak

bir anı

zamanın nabzı boğazımda atarken

sözcükler düğüm düğüm

sustu dilimde

üşüyen harflerle yazdım seni

elimdeki kalem değil

kalbimdi aslında

her hecede bir sızı

her satırda bir iz

yani bu şiir

seninle kanayan bir sessizlik

gözlerin

uzak bir yıldız gibi

bakıp da varamadığım

bir düşten arta kalan ışık belki

ya da kendime bile

söyleyemediğim bir dilek

kaldırımlar ezberimde

adımların yok

gölgen bile 

uğramaz oldu pencereme

bir şarkı çalıyor içimde

hep aynı nakarat

"sensizlik, sensizlik, sensizlik"

sana yazdığım her şiir

bir eksilme

biraz daha susuyorum

her dizede

biraz daha kayboluyorum kendimde

sanki sen varsın da

ben yokum artık

yani bu defter yaprağı

sana açılmış bir yara gibi

katlayıp katlayıp içimde saklıyorum

açıldıkça kanıyor

okundukça susuyor

senden geriye bir fısıltı kaldı

rüzgârın savurduğu

bir "keşke" belki

defterin en son sayfasına

düştü adın

bir daha okunmasın diye sessizce

sevay