Dem-î Hiçlik

‘Benim yüzüm burada değil ey dem de

dem olan,

I- Dem’in Yükselişi

Ey göğsümde yanıp kül olan aşk-ı gizem,

senin yüzün bu tükenmez

oyunun dışında.

Hat sanatıyla çizilmiş harflerin gölgesinde,

ben

yokluğun suretine

el medhediyorum. “Dem” der bana e s k i

üstatlar:

“Her nefis bir zilletle başlar.”

Ve bu zilletin

tam ortasında

ben

—

dem oldum, hiç oldum.

II- Tasavvufun Diline Çeviri

Rûh-u camiden bir nidayım ben,

Mevlâna’dan yadigar suskunlukla.

Farsî güfteye işlenmiş hâlet-i rûhî

ile, aht-ı kalbin ucundan

duyuşsun her zerre — ‘Sen ne sen?,

‘Ey dem olan,

kusuf’a göz kırpan ayda da sen değilsin,

III- Felsefe ile Harman

Sokrat’ın şüpheleriyle beslendim,

Platon’un idealar diyarına yürüdüm.

Ama senin içindesin hâlâ; o r a d a

nereden doğdum ben, nereye

doğru yanarım?

‘Zihin, dil değil — aşkın küllü izidir,

Ve bu iz, her kıvrımında h i ç l i ğ i

çözerken

beni ölümün kıyısına getiren Dem’dir.

IV- Yazıların Ötesinde

Yazarlar gelip geçer demânın sayfalarından;

benimki öyle bir satırdır ki,

Ne Hüseyin Rahmi,

Ne Ömer Seyfettin hatta

Ne Yunus Emre

ne de Hafez

onu okur çünkü bu bir Dem’dir.

‘Dem’e dokunmak, çınarın kökünden

ayan beyan hiçliği seçmektir,

V- Üstatların Yükselişi

Hallâc-ı Mansûr,

“Enel hak!” demişti,

bense

“Enel dem!” diyerek yanıyorum.

İbn Arabî

“Her şey senin içindedir,” der;

benim içimdeki sen,

‘,Şiirden öte, demden ötedir’,

VI- Hiçliği Kararak Yazılan Keşif

Hiçlik, senin adınla karılıp

bu göğüsün en derin alanında özü şişiyor.

Her “Dem!”

bir nebze daha büyüyor,

kanla sürülmüş küllü bir aman vermiyor.

‘Dem’de kalbim değil

canım, canımdan beter yanıyor,

‘Senin Yüzün Değil Dem Olan,

İşte bu —

melce-i kalbimin sesi; senin yüzün burada

değil,

Ey dem de dem olan.

Mezar taşlarına kazınsın bu dize:

,’O şiir değil,

bir Dem’dir; onunla yanana selam olsun’,

‘Dem’dir; içinin,

ölüm harını söndürecek

olan ———2025/Kudüs,…