Demsiz Hayat

Özlemiştim bir şeyleri deminde özlemeyi

kaygılarımın gölge boyunu kısaltabilseydi eğer

güneşin sıcak kayıtsızlığı

kim bilir

bir zamanlar yeşermeye fırsat bulamayan

ne çok şey

mavi mavi göz kırpardı

közle demlenmiş bir fincan kahveye

ama işte iklimsizdi zaman

kırık ekilmiş tohumların üzerinde

renklerin yeryüzüne yolu susuzdu

ve intihara meyilli büyüyordu az da olsa ışığa ulaşanlar

hemen sonra küf çiçekleri kendiliğinden demet oluyordu

ben

avuçlarımda ölü kirpiklerden setler kuruyordum

tuza

böyle böyle öğrendim

yaşama salamura tadında bakmayı

ve gizlenmiş denilen lezzetler

hiçbir vakit üç harfli nüfuz etmedi tenime

oysa

bir daha oysa demeyeceğim demiştim

yıllanmış çam kozalağına hediye gözüyle baktığım

kara önlüklü yıllarımda

ama işte hayat deniliyordu

nedenli nedensiz büyüyen ağacın adına

ve adil yükseklikte değildi çıkıp düştüğümüz dallar

nihayetinde geldik bugüne

sırtımızda dilimize yasak sözcüklerden gitgide ağırlaşan bir heybe ile

yürüyor muyuz duruyor muyuz

pek kestiremesek de artık

böyle böyle öğrendik

gölgelere kayıtsız kalan bir güneş değilmiş...