Deniz Köpükleri

İçimde sessizler  tutuşmuş kavgaya

Önce inceden bir gürültü

Ve titriyor her yanım 

Sokaklar gibi derinden derinden 

Karamsar mıydı anılar 

Bilemem...

Ben yorgun düşmüşüm gözyaşlarıma

Oysa doğuyordu her sabah

Beni ısıtmak için güneş 

Ne gariptir ki mutluydu yıldızlar 

Kaldırımlar yorgun bir baba

Ve kursağında renkler kalmış akşam 

Bir tablo gibi duruyordu karşımda 

Çiy kadar acizdim

Üşüyor musun, dedi yaprak

Boş ver...Unutursun her şeyi 

Sen de düşerken toprağa 

Ben kaybettim cesaretimi 

Rüzgârın savurduğu 

O saçları ağarmış deniz köpüklerinde

Şimdi geriye bir tek 

Ezilmiş kaldırımlar var

Anılarından yoksun yüreğimde 

Oysa ne güzel çiziyordu penceremi, yağmur 

Usul usul bir ressam gibi

Buğusuna aldırmadan vuruyordu pencereme

Sonra akıyor aşağıya damlalar 

Kuruyacağından habersiz 

Yine de durmuyordu yağmur 

Çiziyordu çarpa çarpa 

Yalnızlığın portresini

Uçurumdan düşmüş korkularım 

Ben ne ettim kendime 

Aynalar, gözlerim kadar yalancı 

Aynalar, yollarım kadar sinsi

Söyle bana beyazım 

Ben ne ettim mazime

Hey sen akrepsiz saat  

Niye geciktin bu kadar 

Şimdi yürümek vardı sarı yapraklar arasında 

Ve bir şarkı tutturmuş 

Söylüyordum belki

Zamanın kıskanç bakışları altında 

İki bina arasında kalmışken hayallerim 

Ne bekler ki duvarlar benden

Bilmezler mi ben kendimi 

Ahmet Kaya şarkılarında unutmuşum 

Şimdi kırları çiçekle dolmuştur 

Dağları yalnızlık, bulutları ağlamak

 Nedir bilmeyen  o yaşlı ülkede 

Oysa ben yalnızım buralarda 

Kaldırımdaki otlar birbirine yabancı 

Penceredeki başlar, 

Hatta o tozlu dükkanlar bile

Birbirine yabancı

Korkma beyazım

Ben dikenlerine razıyım güllerin 

Yeter ki ömrümde 

Uykusuna çekilmiş olsun yalnızlığım