Dicle’nin Aynasında Zamanı İçmek

Zaman, taş taş üstüne dizilmiş bir dua gibi

Süzülüyor üzerimden;
Her taş bir peygamberin sustuğu,
Her taş bir kralın diz çöktüğü yer belki de.

Hevsel bahçeleri uzanıyor önümde,
Nar ağaçlarının kökünde uykuda bir efsane:
Inanna’nın döktüğü yaşlardan beslenen yapraklar
Aşkın ve savaşın nabzını tutuyor hâlâ
Güneşle konuşan dallarında.

Ve Dicle…
Sadece akmıyor bu su,
Unutulmuş bir alfabenin hecelerini fısıldıyor kıyıya.
Enki’nin bilgelik kabından dökülmüş
Her damla, evrenin ilk ezberini taşıyor.
Bir kaçak çay gibi buğulu;
Her yudumu, kadim bir tanrının
Unutulmuş düşlerinden arta kalan iz…

Bir dengbêj başlıyor anlatmaya:
"Ey Gılgamış! Ey Enkidu!
Ölümsüzlüğü aradın da ne buldun?
Toprağın yasını tutmaktan başka ne geçti eline?"
Sesinde tufanı aşan Nuhun hüznü var,
Yeni bir gemi inşa etmenin umudu değil,
O gemiden kurtulan hatıraların ağırlığı.

Ben dinliyorum onları,
Çayımın demiyle karışıyor Dicle’nin sesi,
Buhar buhar yükseliyor hafızamdan
Bir dostun gülüşü geçiyor içimden —
Sanki tanrıçaların dokunuşu gibi saf,

Ve bir sevgilinin gözleri,
Babil’in kulelerinden süzülen yıldızlarla yarışıyor,
Karanlığı delip geçen sessiz bir dua gibi…

Surlar,
Kendini unutan çağların suskun tanıkları,
Belki de biz, onların gölgesinde yaşayan
Son öykücüleriz.
Bir mezopotamya masalının bitmemiş cümlesiyiz.
Kalemimiz, çatlamış bir tablet artık,
Ve her kelime,
Bir zamanlar tanrılarla konuşan insanların
Son yankısıdır.

Ey zaman!
Sen ki Dicle’nin boynuna dolanmış
Ejderha kılığında bir sonsuzluk,
Yut ne istersen, ama bırak bu anı:
Bir çay bardağında duran evrenin suretini,
Bir şiirin içinde gizlenen ölümsüzlüğü
Ve surların altında unutulmuş
İnsana ait o kadim sesi...