Dilsûhte

ey yâr sen benim

hem umremsin hem mekkem..(Alıntı)

Ahmer dudaklarını yazar ya hep mürekkeb

Göğsüm gök gürültülü yokluğun çakan şimşek

Yıldırımlar düşünce yüreğim bahr-ı siyah

Vedâ edercesine sarılır boynuma âh?

Gölgem bile incinir hasretten, gurura dek

Hicrân, yelkovan olur cân yangınımsa akreb

Binihaye sancıdır içimizi yâr yaran

Var olduğum sürece kabuk bağlar mı yaran?

Gözlerin derin kuyu ben de, kuyuda Yusuf;

Züleyhâ; bakışında aşikâr sırlar saklı

İnce bir çizgi vardır leb ile dil arası

Amâ...Ağır sözlerin bil ki; bir ’dil yarası’,

Kader hükmünü koydu visâl bana yasaklı

Bad-ı sabah nükseden yüzünde hüzün maksûf

’Senden’, başka gönlüme iz eden bulamadım

Ahsen...! Ahu-yi simin, bivefâ olamadım !

Şu meftûn ah u fizâr kalb aklını yitirdi

Haciliği ,mağruru bırak ittisâl olsun

Eli kanlı firkâtı çarmığa gereceğim

Dilâzürde ruhumu ecele vereceğim

Başkasına bakarsam gözlerim toprak dolsun

Bühhüt gönle değmesin yürek ferman getirdi

Dilsûhte halime bak cehennemi andırır

Feryâd figân üftâdem, çile’yi uyandırır

Demadem demsâz oldu, her duyguma tercüman

Bükâ’yı sürûr câna satırlar heceleşir

Cümlemler ağır ağıt lüzmü yok hafif sözün

İçimi sızı sarar ağlar ya gönül gözün?

Hasret boyna dolanır gündüzüm geceleşir

Yusuf,haykır ya nasip ayetlerdir argüman

Vâde dolunca elbet bahş bilinir beşaret

Sessizliğe bürün de, nûn vuslata işaret

Vuslâtı kelam

Bühhüt haramzâde

Argüman delil

Ahmer kızıl

Ahu-yi simin sevgili

Ah u fizâr âh edip ağlayan

Dilâzürde kalbi kırık

Dilsûhte bağrı yanık gönlü yaralı

Demsâz sırdaş