Dingo'nun Ahırı

galata’da bir yokuş, taş döşeli ve dar

rüzgarı tuz kokar, karanlıktır sokaklar

rum'u, ermeni'si, türk'ü, arnavut'u

meclis içinde doğrucu şair bozuntusu

kimimiz seyis, kimimiz yolcu

hanginiz, hangimiz için seçti bu yolu

bir yanda sarayda tanzimat suskusu

bir yanda, hep aynı mangada

farklı tüfekler tutmaktadır davut

çırpınışlarında cumhuriyet, gözleri mahur

bir vakit denizciymiş, şimdi şehirde memur

davut şehre dönünce, ileride kapısı aralık

ağır, ahır kapısı gıcır mı gıcır

içinden çıkan arabalar dört nala umut taşır

dingo'dur sahibi, sessiz, vakur

yüzüne açılan her kapıda, umutsuz başka bir düzen

dilinde bir demokrasidir gider

dingo'yu karşısına alır davut, tüfek böyle mi tutulur

atlar soluk soluğa, arabalar mahsur

dingo der ki; "mazur gör beni davut, orada dur

düzene karşı çıkılmaz, sonra halimiz ne olur"

davut, dokuz köyden kovulur

burada açlık mecbur

meydan dar, her köşede ayrı bir nizam var

kanun mudur yokluk, bu nasıl iktidar

kiminin sözü bal, kiminin yalanı var

ekmek zaten yok, umut ise pazarda ar

hadi davut hadi

belki döner devran başka bir bahar

atlar susar, üzerinden tramvay geçer
yeni zaman gelir, eski zaman göçer
dingo ölür, ahır karışır, davut ise hala memur

samanla siyaset, azı karar çoğu zarar bir ziyafet

zira, her kapısı açık memleket

biraz dingo’nun ahırıdır elbet